Sokağa çıkıyorum, ve mahvolmuş hayatları olan insanlar görüyorum. Kim olduğu önemli olmayan birileriyle buluşmak için neresi olduğu önemli olmayan bir yere gidiyorum. Yaptıklarından anladığım kadarıyla hayatının ileri ki dönemlerinde mahvolmuş olacak insanlar tanıyorum, yaşlılığında çıldırmış bir şekilde sokaklarda dolaşıp yaşadığı şeylere kendisi sebebiyet verdiğinden hiç dinmeyen vicdan azabının onları delirteceği günleri düşünüyorum. Ve onlar için hiçbir şey yapamıyorum. İnsanı bu dünyada yoran en büyük şey, hayatı mahvolmak üzere olan insanlar için hiçbir şey yapamamak. Çünkü uçurumun kenarından geri adım atacak olan kişi kendileridir. Bugün ben geri çekersem birini uçurumdan, o kişinin yarın geleceği yer de uçurumdur. İnsanin kendi anlaması gerekir hatasını, hatasını anlayıp düzeltmek için hiçbir şey yapmayanların varlığının yanı sıra. Bu fanilikte psikolojisi bozuk bir insanın sadece kendisi psikolojisini düzeltebilir, yardım alacağı kişiler sadece taksi şoförüdür. Gidecekleri yerleri kendileri söylemeleri gerekir, kendileri istemeleri gerekir.
Hayatları mahvolmak üzere olan kişilerin yanından ayrılıp günlerini muhteşem geçirdiğini düşündüğüm insanlarla karşılaşıyorum sonra . Mutlu insanlar, sürekli gülen, sürekli anlatacak bir anısı olan ve iyi durumda gözüken insanlar. Asla iyileşemeyecek olanlardır bu insanlar; çünkü iyileşebilmek için sorunun kişi tarafından görülüp kabul edilmesi gerekir, hayata sadece kendine roller belirleyip o rolleri takınmaya çalışan insanların yanı sıra.
İnsan kendinin yardımcısıdır, yardım edenler sadece taksi şoförüdür.
Hey taksi! Gerçeklere sürer misin ?
